Tödlechi Gletscherspalte

Am 8. September 1971, Churz nach em Mittag, gäge die halbi eis, i ha grad ds Piperli zwäggmacht für mit emene Passagier ume Eiger, Mönch u d’Jungfrou ume z’flüge, ghören i plötzlech uf änglisch markerschütterndi Schreie, nume öppe 200 Meter nördlich vo mir entfernt, ungerhalb em Bärgschrund vom Weschtgrat, wogäge Mönch ufegeit. «Help, help, my wife, my wife (Hilfe, meine Frau)!» I ha sofort gschaltet, um was es geit. So guet i chönne ha, ha-n-i zrüggbrüelet, dass sofort Hilf chömi.........

Bevor es aber so wyt isch gsy, dass mir vier zäme gäge dä tödlech Abhang zuegstüüret sy, ha-n-i müesse wehre, dass nit no anger Lüt, ohni Seili, däm bemitleidenswärte Ehemaa hei wölle ga hälfe. Es hät us eim Unglück no es zwöits gäh. So leid es mer gsy isch, dass dä guet John fascht zur Hut usgfahre isch u e volli Stund immer wieder «help» grüeft het, d’Händ verrüert u uf e Buuch glägen isch, für i dä tief schwarz Spalt abezluege, wo syni liebi, chlyni, hübschi Ehegattin verschwunden isch. U das no uf dr Hochzytsreis! Erscht 24-jährig…

Dä jung Ängländer, mit em Name John, isch näbe däm chuum halbe Meter breite Loch wie nes Hüüfeli Eländ ghocket, u dr Ueli het ne tröschtet.

«Das git e herti Üebig, Manne», het er nume troche gseit, «wyt u breit nüt meh.»

«Du muesch nid Angscht ha vor de Bärge, aber e heilige Respäkt.»